ما که هر چه بگردیم و بچرخیم، هویت نایافته را پیدا نمی‌کنیم. اما گاه گاه تکه پاره‌های آن را بر وجود خود و جامعه میبینیم . هم وطن ایرانی‌ تو هم مثل من هر لحظه میتوانی‌ بنشینی و زار بزنی‌. تو هم دلتنگی‌ را به دوش میکشی که میپنداری فقط مختص توست، از دلتنگی‌‌های مردم نفرت داری، و وقتی‌ خوشحال میشوی از ته دل ذوق میکنی‌. حسادت میکنی‌، اما وقتی‌ جفای مشترک را با تمام وجود لمس میکنی‌، فداکار‌ترین هستی‌. گاهی گوشه نشین و گاه خوب جوشی، گاهی‌ پر توقع و افاده ای، و گاه دیگر بی‌ حساب بخشنده ای. تو نیز نمیدانی که با کدام سوی قلبت به کدام مقدس کلیشه شده نفرت میورزی و با کدام سوی آن به کدامی کلیشه عشق بورزی. شاید تو نیز چون من برای این همه تضاد قانون می آوری